28 Temmuz 2008 Pazartesi

Mutsuzluk kalıcı mı?

Biliyorum artık anladım... Bu mutsuzluk bu umutsuzluk bu karamsarlık kalıcı... İnsanın üzerine bir yapıştı mı bir daha ayrılmıyor... Biliyorum hayatım çok değişti, dengelerim değişti, ben değiştim... Ama yoruldum artık.. Sürekli bir şeyleri umut etmekten yoruldum. Zor geliyor artık nefes almak. Şurda hemen şuracıkta kalıversem diyorum... Hayattan çok yoruldum. Beklemekten yoruldum. Sınavlara girip çıkmaktan ve sonucunu öğrenince hayal kırıklığına uğramaktan yoruldum. İnsanların torpillerinden, yalakalıklarından usandım. Şu hayatta hiçbir işim doğru dürüst gitmedi.. Hep bir bekleyiş hep bir hayal kırıklığı... Dedim ya olumsuzluklar geldi mi gitmek bilmiyor. Hepsi üst üste... artık akıl sağlığımı koruyabileceğimden şüpheliyim.. Ruh sağlığı bozuk.. Sürekli bir depresyon hali... uyku yok...es kaza uyursam da uyanmak yok... uyusam uyanmasam mesela... yorgunum.. sözde bir hafta tatile gittim gelince herşey bıraktığım yerden tekrar başladı... Kabus olmalı bütün bunlar.. ama değil... Kabusun içinde yaşamaktan uyanmaya çalışıp uyanamamaktan yoruldum... yeter...

2 yorum:

Goddess Artemis dedi ki...

Aslında mutsuzluk kalıcı filan değil. Sürekli üzülerek, sıkılarak, yorularak, ince düşünerek onu hayatımıza kendimiz sokuyoruz. Adını koyuyoruz. Zamanla yapışıp kalıyor hayatımıza. Bulaşıcı bir hastalık gibi en yakınlarımıza bile bulaştırabiliyoruz istemeden bazen.

Adını bile anmamak lazım. Ama insanız, kırılganız ve işimiz zor.

Parpali dedi ki...

Ne tanıdık bu ruh hali. Ama kendimden biliyorum, bunu yaşamayı biz seçiyoruz. Yaşanan bir olumsuzlukta, yaşanmış diğer olumsuzlukları da katıyorsanız üzerine, mutsuzluk büyüyor, büyüyor, büyüyor...
Ta ki an gelip silkelenene kadar. Sonra bir gün yeniden aynı hale dönüş belki.
Blogunuzun adı gibi, gölgeden aydınlığa mutlaka çıkış var. Hem aydınlıklar için gölgelere de ihtiyaç var...